Άρθρο αστυνομικού: “Η Δημοκρατία στο απόσπασμα”

«Ο Θάνατος της Δημοκρατίας δε θα είναι ένα καίριο χτύπημα από ενέδρα. Θα είναι προερχόμενο από αργή έκλειψη λόγω απάθειας, αδιαφορίας και υποσιτισμού της.» Robert Hutchins – Αμερικάνος φιλόσοφος & εκπαιδευτικός

Η Ελευθερία στο απόσπασμα

Μάθαμε να χτυπάμε τους οπαδούς της αντίπαλης ομάδας που τόλμησαν να έρθουν στο γήπεδό μας, ή στην περιοχή μας…

Μάθαμε να σπάμε τα αμάξια που είχαν πινακίδες άλλης περιοχής…

Μάθαμε να βάζουμε απαγορευτικό, κλείνοντας τους δρόμους και τις εθνικές οδούς…

Μάθαμε να βαράμε τους φοιτητές της αντίπαλης παράταξης να φύγουν από τα πανεπιστήμια…

Σ’ αυτό το πλαίσιο μας έμαθαν να ζούμε. Και η καταστολή δυνάμωνε.

Η τηλεόραση μας έλεγε ποιος έχει το δίκιο. Κι αν δεν το έλεγε, ήταν ματς, οι δικοί μας εναντίον των άλλων. Γιατί η πολιτική έγινε γήπεδο, και πάψαμε να ενδιαφερόμαστε γι’ αυτό που μας αξίζει. Μας ένοιαζε μόνο να χάσουν οι άλλοι γιατί είχαμε μάθει να τους μισούμε. Και σιγά σιγά, αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι εμείς ήμασταν οι άλλοι, και καθώς έχαναν αυτοί, χάναμε κι εμείς.

Και όταν έτρωγαν τα χημικά οι Αγανακτισμένοι, εμείς γελούσαμε, γιατί ήταν βρωμιάρηδες αριστεροί.

Κι όταν έτρωγαν τα χημικά οι Μακεδονομάχοι, εμείς γελούσαμε, γιατί ήταν φασίστες δεξιοί.

Κάθε φορά που είχε εορταστικό τριήμερο, έκλεινε ο δρόμος για τα φορτηγά. Αλλά εμάς δε μας ένοιαζε αν πληρώνουν τους ίδιους ή περισσότερους φόρους με εμάς ή αν έχουν τα ίδια δικαιώματα. Λέγαμε: «το κάνουν και στην Ευρώπη» και αυτομάτως γινόταν δίκαιο, χωρίς περαιτέρω δικαιολόγηση.

Γιατί κάθε φορά που έρχονταν στην χώρα μας οι Φράγκοι και οι άλλοι γαλαζοαίματοι, μας έκλειναν τους δρόμους, γιατί αυτοί ήταν πιο σημαντικοί από εμάς. Κι εμείς δε μιλούσαμε.

Κι έτσι μάθαμε πως στη Δημοκρατία κουμάντο δεν είναι ο νόμος, κουμάντο είναι ο τσαμπουκάς. Ο πιο ισχυρός.

Όταν ήμουν μικρός, στο σχολείο μου είχαν πει ένα παραμύθι. Ήταν λέει μια χώρα, η οποία ήταν σκλαβωμένη, και πως κάποια παλικάρια έφτιαξαν μια μυστική οργάνωση. Και την ονόμασαν «Φιλική Εταιρία». Και σ’ εκείνη την Εταιρία, είχαν ένα σύνθημα: «Ελευθερία ή Θάνατος!». Σ’ εκείνη την παραμυθένια χώρα που ελευθερωνόταν, ήταν πιο σημαντικό να ρισκάρεις τη ζωή σου ή ακόμα και να πεθάνεις, αρκεί να ήσουν ελεύθερος! Αλλά τη συνέχεια δεν την θυμάμαι… Τι να έλεγε άραγε;;

Η Δικαιοσύνη στο απόσπασμα

Υπάρχει ένα και μοναδικό θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα: το να κάνεις ό,τι θέλεις. Και μαζί μ’ αυτό πηγαίνει μία και μοναδική θεμελιώδης ανθρώπινη υποχρέωση: η υποχρέωση να αντιμετωπίζεις τις συνέπειες. (P.J O’Rourke, Αμερικανός στοχαστής και συγγραφέας)

Ο τρόπος λειτουργίας στο σύστημα δικαιοσύνης, στις χώρες όπου το πρώτιστο αγαθό θεωρείται πως είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα ως εξής:

Δικαίωμα επιλογής του πολίτη/ανάληψη ευθύνης από τον πολίτη & τιμωρία για κάθε παράβαση.

Για παράδειγμα: Στις δυτικές χώρες, δεν έχουμε ποτοαπαγόρευση, επιτρέπουμε στον πολίτη να πιει υπεύθυνα, παρότι γνωρίζουμε ότι υπερβολική κατάποση αλκοόλ μπορεί να οδηγήσει σε οδική συμπεριφορά με θύμα έναν τρίτο.

Τιμωρούμε την κακή χρήση, όπως αυτή διαπιστώνεται π.χ.: με αλκοτέστ.

Στις χώρες με αυταρχικά ή θεοκρατικά καθεστώτα, οι νόμοι λειτουργούν ανελεύθερα, με απαγορεύσεις.

Για παράδειγμα, απαγορεύεται η κατάποση οινοπνεύματος. Η κυβέρνηση έχει μια δογματική στάση, και καλεί τα όργανα τάξης να την επιβάλουν.

Το αντίστοιχο ισχύει και για άλλα δικαιώματα των οποίων η κακή χρήση δύναται να βλάψει άλλους. Όπως η οπλοκατοχή. Κάποια κράτη έχουν το σύστημα αδειοδότησης, ενώ κάποια άλλα την απαγορεύουν. Επιτρέπουμε ακόμα και στον πολίτη μια ενέργεια προδήλως επιβλαβή, όπως το κάπνισμα, αρκεί αυτή να γίνεται με τρόπο που δεν επηρεάζει τους άλλους. Τιμωρούμε την κακή χρήση, όπως σε ορισμένους κλειστούς χώρους ή στα οχήματα παρουσία ανηλίκων (κάτω των 12 ετών).

Είναι λοιπόν στοιχείο ενός συστήματος δικαιοσύνης που έχει σε προτεραιότητα τα δικαιώματα του πολίτη, να εξετάζει, αν υπάρχει δυνατότητα πριν την απαγόρευση, κάποιος τρόπος παράκαμψης αυτής μέσω αδειοδότησης, υπεύθυνης χρήσης του δικαιώματος ή του εννόμου αγαθού.

Ποια είναι λοιπόν τα βήματα που έκανε ο νομοθέτης ώστε να επιτρέψει την υπεύθυνη μετακίνηση των πολιτών. Ποια ήταν τα μέτρα που όρισε ότι θα πρέπει να τηρούνται;

Η απάντηση είναι κανένα.

Επετράπη μόνο η κίνηση κατά περιστάσεις.

Ο νομοθέτης δεν εξέτασε ποιες είναι οι μέθοδοι προστασίας από τον ιό COVID-19 ώστε να συμπεριλάβει εξαίρεση στην απαγόρευση νόμου, ώστε το αγαθό της ελεύθερης κίνησης να μην προσβάλλεται. Γάντια, μάσκες, αντισηπτικά & άλλα παραφαρμακευτικά ενώ προβλέπονται από το νόμο για την προστασία του προσωπικού του Δημοσίου τομέα (όπως της Υγείας, ή της Τάξης), ο πολίτης γιατί δεν έχει περιθώριο επιλογής για την υπεύθυνη χρήση τους;;;

Ο νομοθέτης δεν νομοθέτησε με βάση τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά με βάση τι θα απέτρεπε τις ενδεχόμενες ποινικές ευθύνες που θα προέκυπταν από την απουσία προεργασίας η οποία θα ήταν απαραίτητη για τη θωράκιση της χώρας.

Και όλα αυτά, μέσα από μια Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, η οποία δεν τέθηκε σε διαβούλευση στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, δεν κρίθηκε από τον φυσικό νομοθέτη, και δεν πήρε την έγκρισή του.

Η Ισονομία στο απόσπασμα

Ο Γάλλος συγγραφέας Ονόρ Ντε Μπαλζάκ είχε πει πως οι νόμοι είναι σαν τον ιστό της αράχνης. Οι μικρές μύγες πιάνονται, ενώ οι μεγάλες τον σκίζουν και περνούν μέσα από αυτόν.

Το ίδιο ισχύει ακόμα και σήμερα.

Ακόμα και ο πιο αδαής πολίτης αντιλαμβάνεται την καταφανή αδικία.

Αν για παράδειγμα, ένας πολίτης που επί μακρόν (και λόγω της φοροληστρικής πολιτικής) δεν έχει καταφέρει να βρει εργασία, βγει προς αναζήτησή της, τότε η αστυνομία θα τον τιμωρήσει, διότι η ΠΝΠ δεν το αναφέρει ως εξαίρεση. Αυτός λοιπόν ο πολίτης, θα κληθεί να πληρώσει το επαχθές πρόστιμο των 150 ευρώ, παρότι δεν έχει βιοποριστικά έσοδα. Τί θα κάνει αυτός ο άνθρωπος για να επιβιώσει; Θα γίνει ικέτης στον κάθε καταστηματάρχη; Θα τρώει από τα σκουπίδια;

Ένας πολίτης του οποίου το εισόδημα είναι περίπου στο ύψος του βασικού μισθού, θα πρέπει να διαθέσει πολλαπλά ημερομίσθια ώστε να πληρώσει την ίδια παράβαση, που ένας εύπορος άνθρωπος (πχ ένας υπουργός ή ένας ευρωβουλευτής) θα πληρώσει με πολύ μεγαλύτερη ευκολία και αυτό, αν υπολογίσουμε ότι ο δεύτερος δεν προστατεύεται από άλλες διατάξεις (όπως βουλευτική ασυλία) ή μια απλή επίκληση των καθηκόντων του, καθώς η ΠΝΠ τον αναφέρει ως εξαίρεση. 

Γιατί δεν υπάρχει περιθώριο ορισμού από το ελεγκτικό (αστυνομικό ή λιμενικό ή άλλο) όργανο μιας πιο μικρής ποινής κατά την περίπτωση που το κρίνει ορθό; Δεν αποτελεί αυτό σαφή παράβαση της αρχής της αναλογικότητας;

Η Αδελφοσύνη στο απόσπασμα

Το κοινό καλό δεν είναι παρά η προστασία όλων όσων πηγάζουν από τα δικαιώματα του καθενός. Η προστασία όλων αυτών ορίζεται ως Αδελφότητα. Το σημείο τομής όλων αυτών των συγκεντρωτικών κυριαρχικών δικαιωμάτων ονομάζεται κοινωνία.

Βίκτωρ Ουγκώ – Οι Άθλιοι.

Το χειρότερο όλων, είναι ότι δε σπάσαμε τις τηλεοράσεις μας. Αφήσαμε κάθε αισχρό ανθρωπάκι να μας παραπληροφορεί, και να μας δείχνει τίτλους υβριστικούς και υποτιμητικούς προς τους συμπολίτες μας. Αυτούς που πιάστηκαν ξανά και ξανά, να παίρνουν μέρος σε πολιτικές αντιπαραθέσεις, και να μας παραπλανούν. Μας είπαν αυτοί πως οποιαδήποτε άλλη ενημέρωση είναι ψευδή νέα, πως κραδαίνουν το Ιερό Δισκοπότηρο της Αληθείας. Κι έτσι, αδελφοφάδες όπως ήμασταν πάντοτε, ριχτήκαμε ο ένας πάνω στον άλλο, σε διαδικτυακούς πολέμους, να παίρνουμε το ρόλο του ιεροεξεταστή και να καθυβρίζουμε το συμπολίτη μας, ως σαν να ήταν η πηγή όλων των δεινών. Και πάνω σ’ εκείνη την υστερία, επιτρέψαμε να καταστείλουν, το ιερότερό μας δικαίωμα, αυτό της ελευθερίας.

Η Αστυνομία στο απόσπασμα

Εκείνος που κρατάει την αλυσίδα, δεν είναι πιο ελεύθερος από εκείνον που σέρνει. 

Πιέρ Κλωντ Μπουάστ.

Ο μεγάλος χαμένος της υπόθεσης είναι ακόμα μια φορά η αστυνομία. Όχι για τα κομμένα ρεπό και τις κομμένες άδειες. Αλλά γιατί στα μάτια των πολιτών, ιδιαιτέρως των παλιών, θα αφυπνιστούν (και δικαίως) φόβοι, εφιάλτες άλλων εποχών. Θα είναι ο Δείνος που θα συναντά ο κάθε πολίτης που θα έχει ξεχάσει το κινητό του στο σπίτι και δε θα φέρει το ντροπόχαρτο. Ο μπαμπούλας, η Μπάμπα Γιάγκα, η Ιερά Εξέταση.

Και αυτοί οι φόβοι, θα γεννήσουν αντιπάθεια, και η αντιπάθεια θα γεννήσει τη χλεύη, και η χλεύη θα γεννήσει το μίσος, και το μίσος θα γεννήσει την ανομία και τον εξτρεμισμό.

Και πως θα πείσουμε τον εαυτό μας ότι είμαστε η δύναμη του καλού στον πόλεμο με τον Αρμόδιο και τον Αριστογείτονα;;

Τηλέμαχος Μπόσσιος (Βραχνής Γεώργιος)

Συγγραφέας – Αστυνομικός