Κρατούν αγκαλιά τη μονάκριβη κορούλα τους και χαμογελούν ξανά. Τα όσα πέρασε το ζευγάρι μέχρι τα φετινά Χριστούγεννα βάζουν σε σκέψεις…
Ο Αμπντούλ Γκαφόρ Σιλάνι είναι Κούρδος πρόσφυγας από το Ιράκ, ο οποίος πριν από ενάμισι χρόνο περίπου έφθασε στη χώρα μας σε μια ύστατη προσπάθεια να διεκδικήσει μια αξιοπρεπή ζωή για αυτόν και τη γυναίκα του.
Πλέον μένει σε ένα σπίτι στη Λάρισα και το χαμόγελο δεν φεύγει ποτέ από το πρόσωπό του. Καθ’ όλη τη διάρκεια της συζήτησης μαζί του, δεν έχασε ούτε ένα λεπτό το χαμόγελό του κρατώντας σφιχτά το χέρι της γυναίκας του και υποδεικνύοντας στην μόλις 11 μηνών κόρη του να μου πει τον ελληνικό χαιρετισμό που της είχαν μάθει.
“Όλα ξεκίνησαν πριν από περίπου δύο χρόνια. Η καταγωγή μας είναι από τη Κουρδική περιοχή του Ιράκ. Το τελευταίο διάστημα η κατάσταση στη χώρα μου είναι έκρυθμη. Κανένας δεν είναι ασφαλής και τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο δημιουργώντας ένα κλίμα φόβου και πανικού. Δε νομίζω ότι κάποιος θα επέλεγε να εγκαταλείψει τη χώρα του και να μπει παράνομα σε άλλη χώρα, αν τα καταφέρει βέβαια, αν δε τίθονταν θέμα επιβίωσης. 
Έπρεπε να βρω λοιπόν έναν τρόπο ώστε να δώσω στην οικογένεια μου έστω και μια πιθανότητα να μπορέσει να ζήσει ανθρώπινα κάποια στιγμή, χωρίς το αίσθημα του φόβου, της πείνας και του πολέμου.
Στην Ελλάδα φτάσαμε το Μάρτιο του 2018. Ήμασταν εξουθενωμένοι αλλά ευγνώμονες που ζούσαμε. Στόχος δεν ήταν η παραμονή μας στην Ελλάδα ή σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης, στόχος μας ήταν να φύγουμε από τη δική μας χώρα. Η Ελλάδα αποτελεί τη χώρα με την πιο εύκολη πρόσβαση στην Ευρώπη, αυτό είναι γεγονός.
Καταλαβαίνετε ότι το μόνο μέρος που θα μπορούσαν να μας βάλουν εφόσον δεν είχαμε έγγραφα μαζί μας, ήταν κάποιος χώρος κράτησης. Η περίοδος που βρισκόμασταν εκεί ήταν νομίζω η πιο δύσκολη στη ζωή μου μέχρι τώρα.
Υπερβολικά μεγάλος αριθμός εξαθλιωμένων ανθρώπων, από τέσσερις ίσως και πέντε διαφορετικές χώρες στοιβαγμένοι σε ένα μικρό δωμάτιο. Το ότι όλοι όσοι βρισκόμασταν εκεί ήμασταν παράνομοι μετανάστες δεν προσδιορίζει αυτόματα και τις κοινές αντιλήψεις μας.
Διαφορετικές κουλτούρες, θρησκείες και ηθικές αξίες διαμόρφωναν ένα περιβάλλον καχυποψίας. Δεν έρχονται όλοι σε μια ξένη χώρα για τον ίδιο λόγο, ούτε έχουν τον ίδιο σκοπό. Επιπρόσθετα, οι αρχές δεν μπορούσαν να διαχειριστούν απόλυτα την κατάσταση. Ο καθένας επικαλούνταν κάτι διαφορετικό και κανένας δεν ήταν σε θέση να γνωρίζει ποιος έλεγε αλήθεια και ποιος όχι. Αλλά τα καταφέραμε και βγήκαμε τελικά. 
Και μετά ήρθε η πρώτη δομή φιλοξενίας. Άπειροι άνθρωποι, πολλοί από αυτούς σαν εμάς, απλά ζητούσαν ένα πιάτο φαγητό και μια σκεπή να κοιμηθούν, πολλοί όμως δεν αρκούνταν μόνο σε αυτό και επιδίωκαν να παίρνουν ότι επιζητούσαν δια της βίας . Πραγματικός εφιάλτης.
Δε θέλω να μπω σε λεπτομέρειες για τις συνθήκες εκεί γιατί πραγματικά δε θέλω να επαναφέρω στη μνήμη μου τόσο άσχημες εικόνες. Η συνέχεια μας έφερε στη δομή φιλοξενίας έξω από τη Λάρισα. Εκεί τα πράγματα ήταν διαφορετικά, πιο ήρεμα και ανθρώπινα.
Μια συνθήκη κατανόησης και πραγματικής βοήθειας. Εξαιτίας της εγκυμοσύνης της γυναίκας μου, ζήτησα από τον αρμόδιο οργανισμό να μας βρει ένα σπίτι να μείνουμε για να έχει κατάλληλες συνθήκες διαβίωσης το μωρό. Οι αρμόδιοι κινητοποιήθηκαν αμέσως και μας μετέφεραν στο σπίτι στο οποίο μένουμε μέχρι σήμερα. Νιώθω τέτοια ευγνωμοσύνη για όλους εκείνους που συνετέλεσαν στο να έχει όλη αυτή η περιπέτεια αίσιο τέλος. 
Πηγή: onlarissa.gr